s avonds om half 10 ging mijn telefoon die eigenlijk nooit gaat
mijn man die in de keuken was riep paniekerig naar mij dat mijn telefoon ging
toen ik hem op nam had ik een dokter aan de lijn die me vertelde dat er waarschijnlijk longen voor me waren en of ik niet ziek was
toen bleek dat ik niet anders dan anders was zou er over ongeveer 20 min een ambulance voor de deur staan
Andries en ik schoten gelijk in actie .Andries heeft onze kinderen gebeld en ik mijn moeder toen zijn we naar boven gegaan en ik heb een lekker warm huispak aangetrokken en Andries heeft de spullen gepakt die al zo lang klaarstonden en toen was het al zo ver
wij samen in de ambu en onze kids er achter aan
ik was totaal niet zenuwachtig ik was blij want ik kon bijna niet meer leven zo het nu ging
de hele winter heb ik achter glas gezeten
in het ziekenhuis moest ik allerlei testen doen ,foto maken door de scan enz en toen wachten op de longen en hopen dat het door kon gaan , dat laatste half uurtje vond ik het wel spannend want je weet dat het altijd als nog kan worden afgeblazen
nou dan gaat het allemaal zo snel en voor je het weet ben je op de ok
ik had van te voren afgesproken met Andries dat wanneer ik op de ok zou zijn , zij allemaal naar huis zouden gaan en niet in het ziekenhuis zouden blijven dat vond ik prettiger
en toen ik de volgende dag weer bij kwam uit mijn narcose en mijn man en kinderen hoorde kwam er een overweldigend geluks gevoel over mij heen
groot is mijn dank aan de held die had besloten dat na zijn of haar overlijden mijn leven weer levenswaardig worden mag en terdege besef je dat er aan de andere kant mensen verdriet en pijn hadden om een geliefde maar dat door mij ook een stukje van mijn donor mocht blijven leven
ik zal er zo zuinig op zijn als maar mogelijk is en het nooit vergeten
