ik kan nooit verwoorden wat voor geluks gevoel ik heb
en hoe grenzeloos dankbaar ik ben dat mij dit mocht overkomen
mijn leven lijkt helemaal niks meer op het leven dat ik voor de transplantatie had
ik ben geen enkele keer benauwd geweest en kan moeiteloos weer veel dingen doen
alles wel op mijn gemak maar ik doe het toch maar
toen ik op de wachtlijst kwam heb ik er vaak aan gedacht hoe het zou zijn
om gewoon de dingen te doen die ik vroeger ook deed
ik dacht dat word een opnieuw geboren worden
ik voelde me als een kind en moest me bedwingen om niet op het gras te gaan zitten en bloemen te plukken
ik heb het maar niet gedaan want ik ben toch al een bezienswaardigheid hier in het dorp
als ik boodschappen ga doen houden mij allerlei mensen aan om me te vertellen wat een groot wonder het is dat ik zo kort na zo,n ingrijpende ingreep al zelf weer dingen doe
en een wonder is het
ik zei tegen mijn dokter dat het net was of het al honderd jaar zo was, zo vertrouwd voelen deze longen . zo gewoon bij mij horend
nu ben ik druk in de weer om een beetje conditie op te bouwen en doe zo veel mogelijk oefeningen
om mijn spierloze lichaam weer op te bouwen
ik doe mijn uiterste best ondanks de vreselijke spierpijn , maar daar laat ik mezelf niet door tegenhouden
