bijna drie jaar geleden is het nu dat ik op de wachtlijst geplaatst werd,wat een tijd
wat is er toch veel gebeurd en wat heb ik in die tijd weer veel mee gemaakt
ik weet nog als de dag van gisteren dat ik de mogelijkheid voorgelegd kreeg van dr staaks of ik er voor voelde om het traject van de longtransplantatie in te stappen
lang heb ik daar niet over na gedacht want ik weet dat er gewoon geen andere mogelijkheid is
maar wel heb ik vaak gedacht aan alles wat er aan vast zit
gewoon hoe het allemaal kan gaan
ik dacht mischien is de longtransplantatie mijn nieuwe geboorte kaartje of mischien word het mijn eindpunt
.ik heb er nog met Landa over gesproken ,die afgelopen sept al drie jaar geleden is overleden aan longkanker ,en in die tijd zijn mijn twee kleinkinderen geboren
ook heb ik verschillende keren in het ziekenhuis gelegen en is mijn leven er niet gemakkelijker op geworden,maar het heeft me in ieder geval toekomstperspektief gegeven
ik weet waar ik voor fiets elke dag en waar ik hoe moe ik soms ook ben toch probeer zoveel mogelijk te doen al hoe wel het steeds minder word dat feit kan ik niet ontkennen
toen ik groen licht kreeg om op de lijst te komen werd er gezegt ongeveer drie jaar is de wachttijd
en toen dacht ik áls ik dat nog maar haal"maar daar zal nog wel een jaartje aan vast worden geknoopt en weer denk ik [als ik ......] en ondertussen staat daar al die tijd  DE TAS vol met nieuwe toiletartikelen en pyama,s in alle soorten en maten

nou tas ik hoop tot snel

het gedicht

het gedicht waar ik over vertel staat in een lijstje op mijn nachtkastje ,het is een heel bekend gedicht
mooi maar voor mij is het heel bijzonder ik kreeg het zo,n 20 jaar geleden van mijn vader
ik lees het gemiddeld elke week wel een paar keer
niet het hele gedicht maar vooral het laatste gedeelte
het is door iemand met de hand geschreven en mooi geilustreerd
ik weet niet wie het heeft gemaakt maar wel dat mijn vader het speciaal voor mij heeft laten maken ik weet nog dat ik het kreeg .hij wist natuurlijk wel dat ik het mooi zou vinden
maar dat het zo toepasselijk zou worden dat heeft hij gelukkig niet geweten
zelf is mijn vader overleden op bijna 60 jarige leeftijd aan onze gezamelijke vijand nl longemfyseem
ik heb hem steeds benauwder zien worden
en nu na bijna 15 jaar ben ik aan mijn laatste fase in deze ziekte aanbeland
ik wil niet zeggen dat ik al bijna dood ben maar het word wel een dun lijntje

maar dan nu weer het gedicht
dit gedicht is voor mij zo troostvol dat ik het aan iedereen wil vertellen
en ik hoop dat iedereen hier netals ik houvast uit mag halen