Lieve vrienden
Het wel weer eens tijd voor een update
De vakantie was heerlijk ,weer naar het zwembad geweest in eeuwen
Heerlijk weer en alles was gewoon perfect
Toen alle verjaardagen en eind augustus de mijne
Die ik groot en geweldig gevierd heb met heel mijn familie
Onder tussen was ik goed op weg met mijn revalidatie en kreeg al weer een beetje spieren in mijn. armen en was ik druk in de voorbereiding met wat dingen te regelen voor de donorweek
ik had contact opgenomen met de lokale omroep om wat te doen aan de donor week
dat is allemaal nog gelukkig goed in orde gekomen
ondertussen zat ik nog met die stekende pijn in mijn heup en dat trok door tot aan mijn enkel
er waren ondertussen al twee spuiten gegeven om de pijn te verdoven
want uit de scan bleek dat ik in mijn onderste rugwervels een beknelling van een zenuw had maar dat het niet te opereren was om dat het te nauw is dus moet het met pijn bestrijding verholpen worden
ook heb ik in sept. een heerlijke dag gehad met de vereniging Harten Twee
daar ontmoette ik een {lotgenootje } helaas staat zij na 5 jaar nog steeds op de wachtlijst , samen met haar moeder . ik was met mijn buurtje die in al die jaren dat ik op de wachtlijst stond zo trouw mijn groenten en fruit van de markt mee nam en ook met me naar de longarts ging
het ging goed met me en ik ben dan ook een gelukkig mens , nooit meer benauwd ben ik meer geweest heerlijk ik kan het wel van de daken schreeuwen zo fijn als dat is ,maar nooit zal ik vergeten hoe het was en daarom zal altijd en elke dag dankbaar blijven .maar drie weken terug kon kreeg ik problemen met plassen . ik moest heel vaak naar de wc maar kon eigenlijk niet plassen toen ben ik op zondagmorgen naar de huisartsen post gegaan en verteld dat ik een hernia had en bijna niet maar kon plassen . daar hebben gelijk twee kannen urine uit mijn blaas gehaald en werd ik doorverwezen naar het ziekenhuis in Nieuwe Gein omdat ik daar alles on de supervisie van de longtransplantatie doe ivm medicatie voor die transplantatie . nu lag ik daar en een verpleegster wil de me wassen de volgende morgen maar dat deed zo,n pijn dat ze er een dokter bij heeft gehaald
ik moest gelijk door de st scan en een om een uur of vier kwamen er twee dokters aan mijn bed . gelukkig was mijn zoon er , en ze vertelde dat ze heel slecht nieuws hadden .in mijn darm was een gat ontstaan en zo liep er allerlei viezigheid mijn buikholte in , ik zou met spoed worden geopereerd
en moest mijn man en andere kinderen bellen dat ze nog even mochten komen
want er zat veel risico aan deze operatie en dat de kans op overlijden zeer wel aanwezig was
nu ben ik meestal erg positief ingesteld maar deze kwam erg hard aan
de volgende morgen werd ik wakker met 25cm minder darm en een stoma voor ontlasting
helemaal in elkaar zat ik daar had ik nog nooit aan gedacht
het goede nieuws is dat het allemaal weer terug geopereerd kan worden maar dat er wel een jaar misschien mee gemoeid zal zijn eerst helemaal in topconditie wat betreft ,longen en rug
hier zal ik geduldig in moeten zijn
zo heeft mijn longdonor mijn leven voor de tweede keer gered want met die ouwetjes had ik het nooit meer gered
hoe gelukkig moet je zijn als dit je overkomt in een ziekenhuis
anders had ik dit gewoon niet overleefd
zo nu zijn jullie allemaal weer op de hoogte van het wel en wee van mij
hopelijk is de volgende blog gevuld met allemaal goed nieuws
gerda
Totaal aantal pageviews
dinsdag 5 november 2013
zondag 25 augustus 2013
Wat gaat de tijd toch hard
het was heel gezellig en ik kreeg van mijn dochter een mapje foto,s die ze had gemaakt op de avond van de oproep voor transplantatie
heel wat ging er door me heen toen ik ze allemaal terug zag en daarom zal ik er een paar hier op mijn blog laten zien
vijf maanden geleden was het zover toen de telefoon hier ging en het wonder van de transplantatie mocht gebeuren . ik wist heel niet dat er foto,s van genomen waren dus alles kwam weer even terug
op deze foto ,s zijn alle onderzoeken al gebeurd en zitten we te wachten op bericht of de operatie doorgang kan vinden
de testen waren allemaal
gedaan en toen was het wachten op de toestemming dat alles goed was en we er aan mochten beginnen en de foto,s hier onder zijn van de volgende dag GOED GEGAAN op de ic
de rest weten jullie wel maar het was best bijzonder om er weer eens bij stil te staan en dat het nu na 5 maanden zo anders is geworden
dat is lang als je ergens op wacht
dat is overweldigend als je weer gewoon adem kan halen , je kleinkinderen kan knuffelen
zonder bijna te stikken en dat het zwart voor je ogen word als de bel gaat
of als je de telefoon bijna niet meer kan opnemen als je er voor lopen moet
5 maanden is kort als je een geliefde verloren bent , als je heimwee hebt naar die gene
5 maanden is lang als je bijna 7 of 8 jaar nooit meer hebt gewinkeld
als je nergens meer aan mee kan doen , als je alleen nog toeschouwer bent
5 maanden is een wonder van liefde door mijn donor gegeven
5 maanden lang heb ik elke dag aan je gedacht
aan je nabestaanden , je geliefden die je moesten missen
maar ik hoop dat alle nabestaanden van iedere donor mogen beseffen wat voor onnoemelijk geluk ze ons de ontvangers hebben gegeven
zuinig zal ik op mijn longen zijn , sporten , gezond eten en dankbaar voor iedere dag
nooit zal ik de datum van de transplantatie vergeten
zondag 30 juni 2013
Een mijlpaal een domper en liefde
Ik keek er zo naar uit de mijlpaal , drie maanden met lucht , leven , toekomst visie
Ik mag weer auto. rijden , naar de kerk en de eerste uiterst voorzichtige periode was voorbij
Het leven lacht me weer toe
Op de fiets naar mijn moeder , de markt en samen met Andries op de fiets
Ik bruis van de energie . Misschien komt het omdat ik zoveel in te halen heb
Maar mijn eigenwijze lijf zegt hoo. Niet te snel , rustig aan
Haha
Mijn fysio zegt dat hij kettingen aan mijn enkels moet binden omdat ik veel te snel zou willen
Maar heel langzaam komen er spieren te voorschijn
Wat is het toch een wonder dit allemaal zo maar kan
Ik heb dinsdag middag mijn tuintje mooi en schoon gemaakt en ben op de fiets naar mijn moeder gegaan niks aan de hand
Toen ik thuis kwam was ik zo koud dat ik dacht , nou als ik maar niet ziek ga worden een uur later had ik dik 40 graden koorts
Nou als iets niet bij me past dan is het dat want volgens mij heb ik zelfs nog nooit verhoging gehad
na een telefoontje naar het St. Antonius moest ik meteen komen
nee absoluut niet met de eigen auto maar met de ambulance
daar ging ik dus weer
dat was echt wel een dikke domper , weer naar het ziekenhuis en de gedachte dat het hier wel eens om een afstoting kon gaan schoot door me heen
de hele avond werden er van allerlei onderzoeken gedaan en was het vooral wachten op wat er gevonden zou worden ,on kwart voor twee in de nacht werd ik naar een kamer gebracht waar ik als een blok in slaap ben gevallen zo moe was ik
ik heb nergens meer aan gedacht en de volgende dag zou ik het wel weer zien
de dokter kwam me vertellen dat er een longontsteking zat en dat er ook een bacterie in mijn bloed zat , bloedvergiftiging zei ze en dat ik een bronchoscopie zou krijgen
dat werd de volgende morgen al meteen gedaan . de ontsteking en heel veel vast zittend slijm werden er weg gezogen en op kweek gezet
de eerste paar dagen kreeg ik AB via het infuus en toen gelukkig per tablet zo dat ik thuis verder kon
zo heeft zo,n transplantatie ook heel wat impact op de mensen om me heen
gisteren kwam ik even bij mijn buurvrouw en haar dochter zei
ik ben donor geworden ,""toen ik zag wat deze transplantatie voor jou gedaan heeft , en hoe anders je leven nu is dacht iik dat ga ik ook doen """"
dus daar stond ze dan een lief jong meisje dat trots haar donor codicil liet zien
mijn hart stroomde vol van dankbaarheid . te meer omdat dit al de tweede jongere was die dit voor mij deed
de zoon van mijn beste vriendin deed het namelijk ook voor mij
ik beschouw deze aan meldingen als een persoonlijke gift aan mij en ben hun dankbaar voor mijn nieuwe leven en de liefde die ze mij geven door dit gebaar
ik dank God dat ik dit allemaal mag beleven
Ik mag weer auto. rijden , naar de kerk en de eerste uiterst voorzichtige periode was voorbij
Het leven lacht me weer toe
Op de fiets naar mijn moeder , de markt en samen met Andries op de fiets
Ik bruis van de energie . Misschien komt het omdat ik zoveel in te halen heb
Maar mijn eigenwijze lijf zegt hoo. Niet te snel , rustig aan
Haha
Mijn fysio zegt dat hij kettingen aan mijn enkels moet binden omdat ik veel te snel zou willen
Maar heel langzaam komen er spieren te voorschijn
Wat is het toch een wonder dit allemaal zo maar kan
Ik heb dinsdag middag mijn tuintje mooi en schoon gemaakt en ben op de fiets naar mijn moeder gegaan niks aan de hand
Toen ik thuis kwam was ik zo koud dat ik dacht , nou als ik maar niet ziek ga worden een uur later had ik dik 40 graden koorts
Nou als iets niet bij me past dan is het dat want volgens mij heb ik zelfs nog nooit verhoging gehad
na een telefoontje naar het St. Antonius moest ik meteen komen
nee absoluut niet met de eigen auto maar met de ambulance
daar ging ik dus weer
dat was echt wel een dikke domper , weer naar het ziekenhuis en de gedachte dat het hier wel eens om een afstoting kon gaan schoot door me heen
de hele avond werden er van allerlei onderzoeken gedaan en was het vooral wachten op wat er gevonden zou worden ,on kwart voor twee in de nacht werd ik naar een kamer gebracht waar ik als een blok in slaap ben gevallen zo moe was ik
ik heb nergens meer aan gedacht en de volgende dag zou ik het wel weer zien
de dokter kwam me vertellen dat er een longontsteking zat en dat er ook een bacterie in mijn bloed zat , bloedvergiftiging zei ze en dat ik een bronchoscopie zou krijgen
dat werd de volgende morgen al meteen gedaan . de ontsteking en heel veel vast zittend slijm werden er weg gezogen en op kweek gezet
de eerste paar dagen kreeg ik AB via het infuus en toen gelukkig per tablet zo dat ik thuis verder kon
gisteren kwam ik even bij mijn buurvrouw en haar dochter zei
ik ben donor geworden ,""toen ik zag wat deze transplantatie voor jou gedaan heeft , en hoe anders je leven nu is dacht iik dat ga ik ook doen """"
dus daar stond ze dan een lief jong meisje dat trots haar donor codicil liet zien
mijn hart stroomde vol van dankbaarheid . te meer omdat dit al de tweede jongere was die dit voor mij deed
de zoon van mijn beste vriendin deed het namelijk ook voor mij
ik beschouw deze aan meldingen als een persoonlijke gift aan mij en ben hun dankbaar voor mijn nieuwe leven en de liefde die ze mij geven door dit gebaar
donderdag 16 mei 2013
de stand na 6 weken
de eerste 6 weken zijn voorbij en ik ben geweldig vooruit gegaan
ik kan nooit verwoorden wat voor geluks gevoel ik heb
en hoe grenzeloos dankbaar ik ben dat mij dit mocht overkomen
mijn leven lijkt helemaal niks meer op het leven dat ik voor de transplantatie had
ik ben geen enkele keer benauwd geweest en kan moeiteloos weer veel dingen doen
alles wel op mijn gemak maar ik doe het toch maar
toen ik op de wachtlijst kwam heb ik er vaak aan gedacht hoe het zou zijn
om gewoon de dingen te doen die ik vroeger ook deed
ik dacht dat word een opnieuw geboren worden
en dat is het dan ook , gisteren fietste ik door het dorp en zag allerlei bloemen langst de sloten staan
ik voelde me als een kind en moest me bedwingen om niet op het gras te gaan zitten en bloemen te plukken
ik heb het maar niet gedaan want ik ben toch al een bezienswaardigheid hier in het dorp
als ik boodschappen ga doen houden mij allerlei mensen aan om me te vertellen wat een groot wonder het is dat ik zo kort na zo,n ingrijpende ingreep al zelf weer dingen doe
en een wonder is het
ik zei tegen mijn dokter dat het net was of het al honderd jaar zo was, zo vertrouwd voelen deze longen . zo gewoon bij mij horend
nu ben ik druk in de weer om een beetje conditie op te bouwen en doe zo veel mogelijk oefeningen
om mijn spierloze lichaam weer op te bouwen
ik doe mijn uiterste best ondanks de vreselijke spierpijn , maar daar laat ik mezelf niet door tegenhouden
ik kan nooit verwoorden wat voor geluks gevoel ik heb
en hoe grenzeloos dankbaar ik ben dat mij dit mocht overkomen
mijn leven lijkt helemaal niks meer op het leven dat ik voor de transplantatie had
ik ben geen enkele keer benauwd geweest en kan moeiteloos weer veel dingen doen
alles wel op mijn gemak maar ik doe het toch maar
toen ik op de wachtlijst kwam heb ik er vaak aan gedacht hoe het zou zijn
om gewoon de dingen te doen die ik vroeger ook deed
ik dacht dat word een opnieuw geboren worden
ik voelde me als een kind en moest me bedwingen om niet op het gras te gaan zitten en bloemen te plukken
ik heb het maar niet gedaan want ik ben toch al een bezienswaardigheid hier in het dorp
als ik boodschappen ga doen houden mij allerlei mensen aan om me te vertellen wat een groot wonder het is dat ik zo kort na zo,n ingrijpende ingreep al zelf weer dingen doe
en een wonder is het
ik zei tegen mijn dokter dat het net was of het al honderd jaar zo was, zo vertrouwd voelen deze longen . zo gewoon bij mij horend
nu ben ik druk in de weer om een beetje conditie op te bouwen en doe zo veel mogelijk oefeningen
om mijn spierloze lichaam weer op te bouwen
ik doe mijn uiterste best ondanks de vreselijke spierpijn , maar daar laat ik mezelf niet door tegenhouden
maandag 15 april 2013
en toen was het zover
en toen was het zo ver HET telefoontje zomaar uit het niets
s avonds om half 10 ging mijn telefoon die eigenlijk nooit gaat
mijn man die in de keuken was riep paniekerig naar mij dat mijn telefoon ging
toen ik hem op nam had ik een dokter aan de lijn die me vertelde dat er waarschijnlijk longen voor me waren en of ik niet ziek was
toen bleek dat ik niet anders dan anders was zou er over ongeveer 20 min een ambulance voor de deur staan
Andries en ik schoten gelijk in actie .Andries heeft onze kinderen gebeld en ik mijn moeder toen zijn we naar boven gegaan en ik heb een lekker warm huispak aangetrokken en Andries heeft de spullen gepakt die al zo lang klaarstonden en toen was het al zo ver
wij samen in de ambu en onze kids er achter aan
ik was totaal niet zenuwachtig ik was blij want ik kon bijna niet meer leven zo het nu ging
de hele winter heb ik achter glas gezeten
in het ziekenhuis moest ik allerlei testen doen ,foto maken door de scan enz en toen wachten op de longen en hopen dat het door kon gaan , dat laatste half uurtje vond ik het wel spannend want je weet dat het altijd als nog kan worden afgeblazen
en het wonder ging gebeuren het kon doorgaan , de match was perfect
nou dan gaat het allemaal zo snel en voor je het weet ben je op de ok
ik had van te voren afgesproken met Andries dat wanneer ik op de ok zou zijn , zij allemaal naar huis zouden gaan en niet in het ziekenhuis zouden blijven dat vond ik prettiger
en toen ik de volgende dag weer bij kwam uit mijn narcose en mijn man en kinderen hoorde kwam er een overweldigend geluks gevoel over mij heen
pijn had ik niet door de goede pijn bestrijding en ik kwam tot besef dat ik niet benauwd was
groot is mijn dank aan de held die had besloten dat na zijn of haar overlijden mijn leven weer levenswaardig worden mag en terdege besef je dat er aan de andere kant mensen verdriet en pijn hadden om een geliefde maar dat door mij ook een stukje van mijn donor mocht blijven leven
ik zal er zo zuinig op zijn als maar mogelijk is en het nooit vergeten
s avonds om half 10 ging mijn telefoon die eigenlijk nooit gaat
mijn man die in de keuken was riep paniekerig naar mij dat mijn telefoon ging
toen ik hem op nam had ik een dokter aan de lijn die me vertelde dat er waarschijnlijk longen voor me waren en of ik niet ziek was
toen bleek dat ik niet anders dan anders was zou er over ongeveer 20 min een ambulance voor de deur staan
Andries en ik schoten gelijk in actie .Andries heeft onze kinderen gebeld en ik mijn moeder toen zijn we naar boven gegaan en ik heb een lekker warm huispak aangetrokken en Andries heeft de spullen gepakt die al zo lang klaarstonden en toen was het al zo ver
wij samen in de ambu en onze kids er achter aan
ik was totaal niet zenuwachtig ik was blij want ik kon bijna niet meer leven zo het nu ging
de hele winter heb ik achter glas gezeten
in het ziekenhuis moest ik allerlei testen doen ,foto maken door de scan enz en toen wachten op de longen en hopen dat het door kon gaan , dat laatste half uurtje vond ik het wel spannend want je weet dat het altijd als nog kan worden afgeblazen
nou dan gaat het allemaal zo snel en voor je het weet ben je op de ok
ik had van te voren afgesproken met Andries dat wanneer ik op de ok zou zijn , zij allemaal naar huis zouden gaan en niet in het ziekenhuis zouden blijven dat vond ik prettiger
en toen ik de volgende dag weer bij kwam uit mijn narcose en mijn man en kinderen hoorde kwam er een overweldigend geluks gevoel over mij heen
groot is mijn dank aan de held die had besloten dat na zijn of haar overlijden mijn leven weer levenswaardig worden mag en terdege besef je dat er aan de andere kant mensen verdriet en pijn hadden om een geliefde maar dat door mij ook een stukje van mijn donor mocht blijven leven
ik zal er zo zuinig op zijn als maar mogelijk is en het nooit vergeten
zaterdag 23 maart 2013
wachten ..................................
het is al weer een tijdje geleden dat ik mijn blog heb bijgewerkt
de lange , lange winter maakt dat mijn dagen in een eentonig langzaam ritme
allemaal het zelfde zijn . en maakt ook dat mijn optimistische karakter een deuk heeft opgelopen
het lange wachten begint heel ons gezin in een langzame wurggreep te krijgen
we zitten met ons allen er naar uit te kijken , te hopen , te fantaseren als......
maar ook begint er angst te ontstaan bij mijn dochter als de telefoon gaat s avonds dan ..........
en bij mijn man die altijd grote stukken ging fietsen maar nu om de deur blijft want als ..............en bij mijn moeder die zo bang is voor alles wat ziekenhuis is
de spanningen lopen op
het duurt ook al zo lang
ik zeg het ook tegen de mensen die vragen , hoe lang sta je nu al op die wachtlijst
ik ben eigenlijk al over de datum met een grap
maar het word wel steeds moeilijker , de boel draaiend te houden
het word tijd dat de lente zich een weg baant door de kou
en dat ik dan weer eens op mijn scootje het dorp in kan
heerlijk zelf, zonder hulp
of misschien tijd voor een nieuw leven
ik bid en hoop
dat ik ook eens wat met mijn klein kinderen doen kan
en niet alleen toekijken hoe de anderen met ze fietsen , spelen enz
dat ik ook weer eens een weekendje weg kan met mijn man zonder auto vol hulpmiddelen
en dat we samen kunnen wandelen, winkelen
ohh ik mis deze dingen maar hij ook
alles moet hij alleen doen , naar verjaardagsfeestjes, de tuin [ die ik altijd graag deed , en waar hij een hekel aan had ] vaak de boodschappen
en zo zijn er nog veel meer kleine dingetjes die allemaal op hem zijn terecht gekomen
overal waar ik kom word er gevraagt hoe het met me gaat
heel lang heb ik het hier in het dorp aardig stil kunnen houden maar nu niet meer
gelukkig is er ook nog het voet balveld waar ik zo wie zo al nooit kwam en waar alles gewoon is zo als het was voor hem
zo als het plantje op deze foto zich een weg weet te banen dwars door het grijze asfalt zo hoop ik dat mijn leven zich mag vernieuwen wanneer er ooit een donor voor mij zal komen
en dat het orgaan dat ik zal krijgen nog vele jaren verder zal mogen leven
ik zal er in ieder geval verschikkelijk zuinig op zijn als het mogelijk is , onder tussen carpe diem !!!
houd goede moed
de lange , lange winter maakt dat mijn dagen in een eentonig langzaam ritme
allemaal het zelfde zijn . en maakt ook dat mijn optimistische karakter een deuk heeft opgelopen
het lange wachten begint heel ons gezin in een langzame wurggreep te krijgen
we zitten met ons allen er naar uit te kijken , te hopen , te fantaseren als......
maar ook begint er angst te ontstaan bij mijn dochter als de telefoon gaat s avonds dan ..........
en bij mijn man die altijd grote stukken ging fietsen maar nu om de deur blijft want als ..............en bij mijn moeder die zo bang is voor alles wat ziekenhuis is
de spanningen lopen op
het duurt ook al zo lang
ik zeg het ook tegen de mensen die vragen , hoe lang sta je nu al op die wachtlijst
ik ben eigenlijk al over de datum met een grap
maar het word wel steeds moeilijker , de boel draaiend te houden
het word tijd dat de lente zich een weg baant door de kou
en dat ik dan weer eens op mijn scootje het dorp in kan
heerlijk zelf, zonder hulp
of misschien tijd voor een nieuw leven
ik bid en hoop
dat ik ook eens wat met mijn klein kinderen doen kan
en niet alleen toekijken hoe de anderen met ze fietsen , spelen enz
dat ik ook weer eens een weekendje weg kan met mijn man zonder auto vol hulpmiddelen
en dat we samen kunnen wandelen, winkelen
ohh ik mis deze dingen maar hij ook
alles moet hij alleen doen , naar verjaardagsfeestjes, de tuin [ die ik altijd graag deed , en waar hij een hekel aan had ] vaak de boodschappen
en zo zijn er nog veel meer kleine dingetjes die allemaal op hem zijn terecht gekomen
overal waar ik kom word er gevraagt hoe het met me gaat
heel lang heb ik het hier in het dorp aardig stil kunnen houden maar nu niet meer
zo als het plantje op deze foto zich een weg weet te banen dwars door het grijze asfalt zo hoop ik dat mijn leven zich mag vernieuwen wanneer er ooit een donor voor mij zal komen
en dat het orgaan dat ik zal krijgen nog vele jaren verder zal mogen leven
houd goede moed
zondag 27 januari 2013
4 jaar
de nieuwe maand in het nieuwe jaar is al weer langzaam naar zijn eindje aan het gaan
en in mijn gedachten ga ik ik 4 jaar terug
toen lag ik in het ziekenhuis voor de screening voor de wachtlijst voor een longtransplantatie
ik lag daar met een jonge man van ongeveer 45 jaar die toen al opa was
dat vond ik heel jong voor een man . deze man leefde voorlopig bij zijn moeder want hij had geen eigen huis en moest daarom naar een verpleegtehuis ik weet nog dat hij vreselijk bang was
om bv onder de douche te gaan , hij durfde nergens heen
ik heb hem nooit meer gezien maar heb nog dikwijls aan hem gedacht
het leek me leven in de hel als je zo vreselijk bang door het leven moest gaan
wij lagen samen zo een beetje te kletsen en hij dacht dat hij zo maar snel aan nieuwe longetjes geholpen zou worden
ik hielp het hem hopen , wist ik veel dat het zo verschrikkelijk lang zou duren
nu 4 jaar later wacht ik nog steeds en ben onderweg wat lotgenoten verloren
zoals Piet . we zaten met elkaar in een revalidatie club in het ziekenhuis
grote goede piet goedlachs en vrolijk met in zijn portomonee een foto van zijn vrouw en tiener kinderen
trots liet hij hem zien en hij stond al op de wachtlijst, ik heb zo voor hem gehoopt maar gaandeweg het traject is piet afgehaakt
de laatste keer dat ik hem zag lagen we samen in het ziekenhuis
ik lag op een zaaltje naast die van hem en herkende zijn stem, maar lag zelf aan het infuus dus kon niet kijken of hij het werkelijk was ...... dus wel
we hebben samen nog even gezellig gekletst en de volgende keer was Piet er niet meer
en nu wacht ik zelf al zooo verschrikkelijk lang
mijn levensruimte is voornamelijk beperkt in de wintermaanden tot mijn huis
en alles doe ik via de pc
daar ontmoet ik vrienden, lotgenoten , koop ik allerhande dingen zoals kleding en alles wat ik zoal nodig heb
want hoe langer het wachten duurt hoe minder echte mensen je tegenkomt
zelf kan je nergens naar toe en de meeste mensen hebben gewoon druk met zich zelf
en dan zie je dat er een golf van belangstelling op gang komt op het moment dat er iets gebeurt met een lotgenoot
vrienden genoeg
te veel misschien wel
met allemaal een mening , een woord goede raad ,
kaarsjes , gebeden , duimen
maar deze week kwam mijn eigen vriendin met een klein bloemetje
zo maar ff een bakkie , niet zo lang , dan word je te moe
gewoon lieve echte belangstelling
wat doet dat toch goed, zomaar en niet omdat het moet
dank je wel lieve mensen die er soms even voor me zijn
en in mijn gedachten ga ik ik 4 jaar terug
toen lag ik in het ziekenhuis voor de screening voor de wachtlijst voor een longtransplantatie
ik lag daar met een jonge man van ongeveer 45 jaar die toen al opa was
dat vond ik heel jong voor een man . deze man leefde voorlopig bij zijn moeder want hij had geen eigen huis en moest daarom naar een verpleegtehuis ik weet nog dat hij vreselijk bang was
om bv onder de douche te gaan , hij durfde nergens heen
ik heb hem nooit meer gezien maar heb nog dikwijls aan hem gedacht
wij lagen samen zo een beetje te kletsen en hij dacht dat hij zo maar snel aan nieuwe longetjes geholpen zou worden
ik hielp het hem hopen , wist ik veel dat het zo verschrikkelijk lang zou duren
nu 4 jaar later wacht ik nog steeds en ben onderweg wat lotgenoten verloren
zoals Piet . we zaten met elkaar in een revalidatie club in het ziekenhuis
grote goede piet goedlachs en vrolijk met in zijn portomonee een foto van zijn vrouw en tiener kinderen
trots liet hij hem zien en hij stond al op de wachtlijst, ik heb zo voor hem gehoopt maar gaandeweg het traject is piet afgehaakt
de laatste keer dat ik hem zag lagen we samen in het ziekenhuis
ik lag op een zaaltje naast die van hem en herkende zijn stem, maar lag zelf aan het infuus dus kon niet kijken of hij het werkelijk was ...... dus wel
en nu wacht ik zelf al zooo verschrikkelijk lang
mijn levensruimte is voornamelijk beperkt in de wintermaanden tot mijn huis
en alles doe ik via de pc
daar ontmoet ik vrienden, lotgenoten , koop ik allerhande dingen zoals kleding en alles wat ik zoal nodig heb
want hoe langer het wachten duurt hoe minder echte mensen je tegenkomt
zelf kan je nergens naar toe en de meeste mensen hebben gewoon druk met zich zelf
en dan zie je dat er een golf van belangstelling op gang komt op het moment dat er iets gebeurt met een lotgenoot
vrienden genoeg
te veel misschien wel
met allemaal een mening , een woord goede raad ,
maar deze week kwam mijn eigen vriendin met een klein bloemetje
zo maar ff een bakkie , niet zo lang , dan word je te moe
gewoon lieve echte belangstelling
wat doet dat toch goed, zomaar en niet omdat het moet
dank je wel lieve mensen die er soms even voor me zijn
Abonneren op:
Posts (Atom)