de lange , lange winter maakt dat mijn dagen in een eentonig langzaam ritme
allemaal het zelfde zijn . en maakt ook dat mijn optimistische karakter een deuk heeft opgelopen
het lange wachten begint heel ons gezin in een langzame wurggreep te krijgen
we zitten met ons allen er naar uit te kijken , te hopen , te fantaseren als......
maar ook begint er angst te ontstaan bij mijn dochter als de telefoon gaat s avonds dan ..........
en bij mijn man die altijd grote stukken ging fietsen maar nu om de deur blijft want als ..............en bij mijn moeder die zo bang is voor alles wat ziekenhuis is
de spanningen lopen op
het duurt ook al zo lang
ik zeg het ook tegen de mensen die vragen , hoe lang sta je nu al op die wachtlijst
ik ben eigenlijk al over de datum met een grap
maar het word wel steeds moeilijker , de boel draaiend te houden
het word tijd dat de lente zich een weg baant door de kou
en dat ik dan weer eens op mijn scootje het dorp in kan
heerlijk zelf, zonder hulp
of misschien tijd voor een nieuw leven
ik bid en hoop
dat ik ook eens wat met mijn klein kinderen doen kan
en niet alleen toekijken hoe de anderen met ze fietsen , spelen enz
dat ik ook weer eens een weekendje weg kan met mijn man zonder auto vol hulpmiddelen
en dat we samen kunnen wandelen, winkelen
ohh ik mis deze dingen maar hij ook
alles moet hij alleen doen , naar verjaardagsfeestjes, de tuin [ die ik altijd graag deed , en waar hij een hekel aan had ] vaak de boodschappen
en zo zijn er nog veel meer kleine dingetjes die allemaal op hem zijn terecht gekomen
overal waar ik kom word er gevraagt hoe het met me gaat
heel lang heb ik het hier in het dorp aardig stil kunnen houden maar nu niet meer
zo als het plantje op deze foto zich een weg weet te banen dwars door het grijze asfalt zo hoop ik dat mijn leven zich mag vernieuwen wanneer er ooit een donor voor mij zal komen
en dat het orgaan dat ik zal krijgen nog vele jaren verder zal mogen leven
houd goede moed